یکی از ابعاد خودشناسی دربینش الهی، شناخت ارتباط خود و خالق و ارتباط با جهان است. مسئولیت انسان در بینش قرآنی تنظیم روابط انسانی است که در اینجا ارتباط با خالق، خود و جهان موردبررسی قرار می‌گیرد.

نخستین و مهم‌ترین این روابط، رابطه انسان با خالق خویش است. خداوندی که غنی مطلق است؛ پس هرچه غیر اوست فقیر است.[1]

همه استعدادهای انسان در پرتو خورشید هستی معنا پیدا می‌کند که وجود مطلق به لطف و کرم خود این هستی را به موجودات دیگر خصوصاً انسان افاضه می‌کند. امام حسین علیه‌السلام در این خصوص عرضه می‌دارد:

«خدایا! من در اوج بی‌نیازی، نیازمند به توأم، پس چگونه درنهایت فقر محتاج تو نباشم؟! بارالها! من درنهایت دانشمندی، جاهلم، پس چگونه در عین جهالت خویش جاهل نباشم؟![2]»
امام سجاد علیه‌السلام نیز عرض می‌کند:

«خدایا! حالا در برابرت ایستاده‌ام درحالی‌که کوچک، ذلیل، فروتن، خاشع و ترسان هستم.[3]»
حضرت علی علیه‌السلام نیز دو راه را برای ارتباط باخدا معرفی می‌کند: اولین راه، راه معرفتی است: یعنی اینکه انسان در حوزه معرفت، بهترین ارتباط را باخدا داشته باشد. چون این ارتباط مهم‌ترین مسئله برای انسان است. حتی اگر اعمال نیکی بدون معرفت از انسان سر بزند، هیچ‌گونه فایده‌ای برای او ندارد و به هر میزان ارتباط باخدا قوی‌تر باشد انعکاسش در ایمان و عمل پررنگ‌ترخواهد بود.

دومین راهی که امام معرفی می‌نمایند راه عملی است:

«باایمان مي‌توان به اعمال صالح راه برد و با اعمال نيكو مي‌توان به ايمان دسترسي پيدا كرد. باایمان، علم و دانش آبادان است».[4]
انسان های دارای هوش هیجانی بالا با بینش الهی، سعی وافر دارند که ارتباطشان با خالق هستی به بهترین وجه

صفحات: 1· 2