اکنون به بیان برخی از نقاط قوت انسان از منظر آیات و روایات می‌پردازیم:

اول. خدا گرایی
انسان‌ها در مسیر زندگی مختار هستند که بر اساس فطرت الهی، به‌منزله یک انسان کامل مثل انبیاء و اولیاء ظهور کنند، یا در مسیر انحطاطی قرار گیرند. انسان زمانی می‌تواند مدعی شود به کمال رسیده که از مرحله خودآگاهی عبور کرده و به مرحله خداآگاهی رسیده است. این انسان بر اساس فطرت الهی، گرایش به خدا گرایی دارد؛ یعنی «در فطرت انسان یک گرایش به پرستش خدا وجود دارد که وقتی این گرایش، این میل، زنده باشد، جز به‌وسیله پرستش خدا ارضاء نمی‌شود.»
خداوند متعال نیز به این گرایش اشاره می‌کند:
«پس‌روی خود را متوجّه آیین خالص پروردگار کن. این فطرتی ا‌ست که خداوند، انسان‌ها را بر آن آفریده؛ دگرگونی در آفرینش الهی نیست… .»
دوم. توکل بر خدا و اعتماد به دستورات الهی
کسی که به مرحله خودآگاهی رسیده می‌داند که با دست‌خالی نیز می‌توان به موفقیت رسید البته به‌شرط آنکه به خداوند توکل کند. در طول تاریخ افرادی بودند که با توکل به خدا و کمترین امکانات، موفقیت‌های را کسب نمودند:
«اعتماد به خدا بهاى هر چیز گران‌بها است و نردبانى به‌سوی هر بلندایى.»
توکل و اعتماد به خدا یکی از فضائل اخلاقی است که به معنای اعتماد کردن بنده به خدای متعال و واگذار کردن همه‌کاره‌ای خود به او است.
«کسی که بر الله توکل کند؛ الله امورش را کفایت فرماید.»
مرحوم نراقی اعتماد بر خدا را بهترین قوه تکیه‌گاه برای انسان می‌شمارد. پس کسی که بر خدا توکل نماید هرگز در هیچ کاری نمی‌ماند.
در روایات توکل به خدا هم‌ریشه و سرچشمه قوت قلب انسان، است. قوی‌ترین مردم از جهت ایمان کسی است که توکل او بر خدا بیش‌تر باشد.
«هر كه دوست دارد از همه مردم نيرومندتر باشد بايد به خدا توكل كند.»