روایت است که:

«مردى نزد پيغمبر اكرم صلی‌الله‌علیه‌وآله آمد و گفت: يا رسول‌الله! مرا وصیتی كن، فرمود: اگر تو را سفارشى كنم بجا خواهى آورد؟ و اين را سه بار فرمود و هر دفعه آن شخص عرض كرد: بلى يا رسول‌الله! آنگاه رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: هرگاه اراده كارى مى‏كنى در آن تأمّل و تدبّر كن اگر نيك و مايه هدايت ‏باشد بكن و اگر بد و مايه گمراهى است دست بدار.[1]»
از این روایت استنباط می‌شود نجات و رستگاری انسان منوط به تأمل در عاقبت هر امری است. نفس انسان نسبت به طاعت و بندگی نافرمان است. پس بر انسان لازم است که عهد و پیمان از نفس بگیرد و مدام او را کنترل نموده و تذکر به خودش دهد.

از بعضی از دعاهای امام سجاد علیه‌السلام در صحیفه سجادیه برمی‌آید که آن بزرگوار نیز عنایت خاصی به مسئله «مشارطه» داشته‌اند.

در دعای سی و یکم، دعای معروف توبه، در پیشگاه خداوند عرض می‌کند:

«پروردگارا! شرطی در پیشگاه تو کرده‏ام که به آنچه دوست نداری، بازنگردم و تضمین می‏کنم به سراغ آنچه را تو مذمت کرده‏ای نروم و عهد می‏کنم که از جمیع گناهانت دوری گزینم.[2]»

[1]. محمد بن یعقوب کلینی، کافی، ج8، ص150.
[2]. ولَکَ یَا رَبِّ شرطی الا اعُودُ فی مَکُروهِکِ، وضَمَانِی ان لَا اَرجَع فِی مَذمُومِک وعَهدِی ان اهجَر جَمیعَ مَعَاصِیک. صحیفه سجادیه، ص53:

صفحات: 1· 2